Włodzimierz Szlezyngier, urodzony 19 lipca 1929 roku w Częstochowie, był postacią o ogromnym znaczeniu w polskiej historii. Jego życie naznaczone było niezwykle trudnymi doświadczeniami, które związane były z burzliwym okresem II wojny światowej.
Jako członek podziemia niepodległościowego, Szlezyngier odegrał kluczową rolę w walce o wolność i niezależność Polski. Jego zaangażowanie w te ruchy opozycyjne przyczyniło się do podjęcia przez niego ryzykownych działań, które często stawiały go w obliczu niebezpieczeństwa.
Po wojnie, w czasach Polski Ludowej, Szlezyngier doświadczył trudności jako w więźniu politycznym, co dodatkowo podkreśla jego determinację i zaangażowanie w walkę o wolność. Jego życie to przykład nieustannej walki i poświęcenia, które towarzyszyły wielu Polakom w tamtym okresie.
Włodzimierz Szlezyngier był także działaczem kombatanckim, a jego oddanie służbie wojskowej doprowadziło go do rangi pułkownika Wojska Polskiego. Zmarł 5 września 2019 roku, pozostawiając po sobie niezatarty ślad w historii naszego kraju.
Życiorys
Włodzimierz Szlezyngier pochodził z rodziny, która pielęgnowała tradycje patriotyczne. Jego ojciec, Karol, będący krawcem, wziął udział w rozbrajaniu Niemców w 1918 roku oraz walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej. W 1936 roku Włodzimierz rozpoczął swoją edukację w szkole podstawowej, jednak po wybuchu II wojny światowej kontynuował naukę na tajnych kompletach.
Wkrótce po rozpoczęciu konfliktu zbrojnego, wstąpił do Armii Krajowej, biorąc udział w akcji “Burza”, gdzie dostarczał materiały do tajnego zakładu rusznikarskiego znajdującego się we wsi Marianka Rędzińska. Po zakończeniu wojny, w marcu 1945 roku, zdał krawiecki egzamin czeladniczy. Zaledwie kilka miesięcy później, w grudniu 1945 roku, został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa w Częstochowie, gdzie spędził czas do marca 1947 roku.
Po wyjściu na wolność, znalazł zatrudnienie w zakładzie swojego ojca. W 1950 roku został wezwany do wojska, odbywając służbę w różnych jednostkach wojskowych, m.in. w Lidzbarku Warmińskim oraz Warszawie (Fort Bema). Po powrocie z urlopu noworocznego w styczniu 1952 roku znowu został aresztowany i trafił do więzienia na ulicy Rakowieckiej w Warszawie. W marcu 1952 roku Sąd Wojsk Lotniczych skazał go na karę 10 lat pozbawienia wolności oraz 2 lat utraty praw obywatelskich za rzekome „działania wymierzone w ustrój państwa komunistycznego”. Po odbyciu trzech lat kary, wyrok został zmniejszony do 6 lat i 8 miesięcy, a ostatecznie, dzięki rewizji procesu oraz amnestii, Włodzimierz Szlezyngier został zwolniony w październiku 1955 roku.
Niestety, z powodu wpisu do rejestru skazanych, przez kilka lat nie mógł znaleźć pracy. Zatrudnił się w Zakładach Konfekcji Technicznej w Częstochowie jako pracownik magazynu, a równolegle rozpoczął naukę w częstochowskim oddziale Technikum Włókienniczego w Łodzi. W grudniu 1962 roku, po połączeniu ZKT z Zakładem „Kapeluszownia”, powstał Zakład Konfekcji Technicznej POLNAM, gdzie Włodzimierz pracował przez 21 lat jako kierownik magazynu, a potem przez kolejne 4 lata jako kierownik sklepu firmowego. W 1986 roku przeszedł na rentę inwalidzką.
Od 1991 roku zaangażował się w działalność częstochowskiego oddziału Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Był również członkiem Antykomunistycznych Związków Więźniów Politycznych, Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej oraz Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, oddział w Łodzi. W 1994 roku otrzymał Brązowy Krzyż Zasługi.
W lipcu 1993 roku wystąpił z wnioskiem do sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego o unieważnienie wyroku z 1952 roku. Rok później otrzymał zadośćuczynienie i odszkodowanie od sądu wojskowego w Warszawie za działalność na rzecz niepodległego Państwa Polskiego. Wysokość odszkodowania (około 100 tys. zł) Włodzimierz uznał za niewystarczającą, przez co skierował sprawę do sądu, domagając się dodatkowego zadośćuczynienia w wysokości 1,2 mln zł. Na dzień 28 marca 2019 roku sprawa ta pozostawała nierozstrzygnięta.
Włodzimierz Szlezyngier został pochowany na częstochowskim cmentarzu Kule.
Przypisy
- Wciąż bez wyroku w procesie o odszkodowanie za tortury w czasach PRL. tvp.info. [dostęp 18.09.2019 r.]
- Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 02.03.1994 r. o nadaniu odznaczeń (M.P.94.23.186). prawo.pl, 02.03.1994 r. [dostęp 18.09.2019 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Jerzy Hipolit Palusiński | Bolesław Mioduszewski | Tadeusz Budzik | Jerzy Wieniawa-Długoszowski | Aleksander Karnicki | Zdzisław Majewski | Ludomir Łuczkowski | Henryk Wąsala | Jan Pełka | Mieczysław Morawski | Stanisław Podlewski | Marian Migdał | Ksawery Błasiak | Wiktor Pełka | Stanisław Maleszewski | Jan Sztajner | Marian Żybułtowski | Jan Nagiel | Antoni Rudnicki | Stanisław StetkiewiczOceń: Włodzimierz Szlezyngier