Antoni Rudnicki

Wojsko i służby mundurowe

Antoni Rudnicki, urodzony 4 maja 1891 roku w Częstochowie, w ciągu swojego życia odegrał istotną rolę jako oficer Wojska Polskiego.

Był on podpułkownikiem żandarmerii, co świadczy o jego znaczącej pozycji w strukturze militarnej, w której służył aż do śmierci w 1964 roku.

Życiorys

Antoni Rudnicki przyszedł na świat 4 maja 1891 roku w Częstochowie, w rodzinie Adolfa i Marii. Już w 1905 roku brał udział w strajku szkolnym, co zaowocowało jego relegowaniem z gimnazjum. Od 1907 do 1909 roku zdobywał doświadczenie zawodowe, pracując w Fabryce „Częstochowianka”. W latach 1911–1912, zdalnie jako ekstern, ukończył gimnazjum w swoim rodzinnym mieście.

W okresie od 1 września 1917 roku do 24 stycznia 1918 roku był uczniem klasy „A” Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej, a od 29 września do 3 listopada 1917 roku uczył się w Zegrzu. Po ukończeniu szkoły rozpoczął służbę w 2 pułku piechoty Polskiej Siły Zbrojnej, obejmując funkcję młodszego oficera 1 kompanii.

Od 1 czerwca 1921 roku w stopniu rotmistrza służył w 1 dywizjonie żandarmerii. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany na stopień kapitana, uzyskując datę starszeństwa na dzień 1 czerwca 1919 roku oraz zajmując 65. lokatę w korpusie oficerów żandarmerii. 21 grudnia 1923 roku przeniesiono go z korpusu oficerów żandarmerii (3 dywizjon żandarmerii) do korpusu oficerów piechoty z tym samym dniem starszeństwa i 1595.1 lokatą, a następnie wcielono do 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Skierniewicach, który od 11 lipca 1924 roku znajdował się w Warszawie.

27 stycznia 1925 roku Rudnicki został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii, z równoczesnym wcieleniem do 1 dywizjonu żandarmerii w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 66.1 lokatą. W dywizjonie pełnił szereg ról: od oficera do zleceń, adiutanta, a od 1 stycznia 1926 roku był dowódcą Plutonu Żandarmerii w Warszawie.

12 kwietnia 1927 roku awansował na majora z datą starszeństwa 1 stycznia 1927 roku oraz 8. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii. 25 czerwca 1927 roku przeszedł do kadry oficerów żandarmerii z przeniesieniem do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie zajął stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu żandarmerii KOP w Warszawie. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do 4 dywizjonu żandarmerii w Łodzi na funkcję dowódcy dywizjonu.

Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku oraz 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii. 30 sierpnia 1939 roku uzyskał mianowanie na stanowisko dowódcy żandarmerii Grupy Operacyjnej „Piotrków”, a później dowodził żandarmerią obrony Modlina.

Ordery i odznaczenia

Antoni Rudnicki zebrał szereg wybitnych odznaczeń, które potwierdzają jego zasługi i wkład w historię.

  • Złoty Krzyż Zasługi przyznany 7 listopada 1928 roku,
  • Medal Niepodległości, który otrzymał 23 grudnia 1933 roku,
  • Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii, zdobyty w Rumunii.

Przypisy

  1. M. Bielski, Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939, s. 300, 346, 408. Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1–2 (131–132), Warszawa 1990.
  2. Eugeniusz J. Kozłowski, Przewrót majowy 1926: w relacjach i dokumentach, Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987.
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 27.01.1925 r., s. 42.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 19.03.1934 r., s. 115.
  5. M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 78 z 21.12.1923 r., s. 732.
  7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23.03.1932 r., s. 255.
  8. Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.06.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24.09.1921 r., s. 401, 851.
  9. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20.04.1927 r., s. 120.
  10. Księga pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej, Ostrów-Komorowo 1930, 431.
  11. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 17 z 25.06.1927 r., s. 191.
  12. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1924, s. 1053, 1064.
  13. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, s. 288, 793.
  14. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 08.06.1922 r., Warszawa 1922, s. 293.
  15. Rocznik oficerski 1939, s. 281.
  16. M.P. z 1928 r. nr 262, poz. 641 „za zasługi w służbie granicznej”.
  17. Suliński 2014, s. 49.
  18. Suliński 2014, s. 50.
  19. Suliński 2014, s. 51.

Oceń: Antoni Rudnicki

★★★★★
Średnia ocena:4.73 Liczba ocen:18