Wacław Zatorski to postać, która zapisała się w historii jako major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego. Urodził się 21 września 1898 roku w Częstochowie, a jego życie zakończyło się 4 grudnia 1970 roku w Grójcu.
Jego kariera wojskowa oraz osiągnięcia w służbie kraju są przykładem zaangażowania i poświęcenia dla dobra ojczyzny.
Życiorys
Wacław Zatorski przyszedł na świat 21 września 1898 roku w Częstochowie, w rodzinie Franciszka oraz Anny z Kucharczyków. W roku 1914 podjął decyzję o wstąpieniu do Legionów Polskich, gdzie służył w 1 pułku ułanów. W okresie od 6 lutego do 4 kwietnia 1917 roku uczestniczył jako słuchacz w kawaleryjskim kursie podoficerskim, który odbywał się w Ostrołęce. Kurs ten ukończył z dobrymi rezultatami, mając wówczas stopień ułana. W niedługim czasie został awansowany na kaprala. Po kryzysie przysięgowym latem tego samego roku, został internowany w Szczypiornie.
Od listopada 1918 roku aż do zakończenia konfliktu, pełnił służbę w Wojsku Polskim. W trakcie wojny z bolszewikami dowodził szwadronem jako porucznik w Pułku Jazdy Tatarskiej. 3 maja 1922 roku został potwierdzony w stopniu porucznika z datą starszeństwa od 1 czerwca 1919 roku oraz 237. lokatą w korpusie oficerów jazdy, który przekształcono później w korpus oficerów kawalerii. Jego macierzystym oddziałem w tym okresie był 4 pułk strzelców konnych.
Na kolejny awans musiał czekać do 12 kwietnia 1927 roku, kiedy to uzyskał stopień rotmistrza, z datą starszeństwa od 1 stycznia 1927 roku, zajmując 10. lokatę w korpusie oficerów kawalerii. Do roku 1930 kontynuował służbę w 4 pułku strzelców konnych z siedzibą w Płocku. Wkrótce, 4 stycznia 1932 roku, przeniesiono go z Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako uczestnika Kursu 1931–1933. Po zakończeniu kursu, 1 października 1933 roku, uzyskał tytuł oficera dyplomowanego i został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, gdzie mianowano go majorem z 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Wiosną 1939 roku piastował funkcję kierownika referatu w Wojskowym Biurze Historycznym w Warszawie.
Oprócz obowiązków wojskowych, ukończył także Wyższą Szkołę Dziennikarstwa w Warszawie oraz studiował historię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1948 roku, powrócił do kraju, gdzie kontynuował swoją działalność zawodową. Zmarł 4 grudnia 1970 roku w Grójcu.
Wacław Zatorski był również autorem wielu artykułów publikowanych w „Przeglądzie Historyczno-Wojskowym”. Napisał książkę pod tytułem Czyngis-chan, która wydana została w 1939 roku przez Główną Księgarnię Wojskową, tuż przed wybuchem II wojny światowej. Wznowiona została w 2015 roku przez Wydawnictwo Poznańskie jako Wojny Czyngis-chana. 1194–1242.
Ordery i odznaczenia
Wacław Zatorski był osobą uhonorowaną licznymi odznaczeniami i medalami, które świadczą o jego wyjątkowych zasługach. Oto lista najważniejszych nagród, jakie otrzymał w uznaniu za swoje działania.
- krzyż Niepodległości, przyznany 15 kwietnia 1932,
- krzyż Walecznych, który otrzymał dwukrotnie,
- złoty Krzyż Zasługi, nadany 25 maja 1939,
- srebrny Krzyż Zasługi,
- medal za Ratowanie Ginących,
- medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
- medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Antoni Krauze (oficer) | Wacław Bański | Mieczysław Psykała | Stanisław Stetkiewicz | Antoni Rudnicki | Jan Nagiel | Marian Żybułtowski | Jan Sztajner | Stanisław Maleszewski | Wiktor Pełka | Hieronim Dudwał | Tadeusz Kern-Jędrychowski | Artur Kozłowski (oficer) | Henryk Glapiński | Józef Parczyński | Stanisław Belof | Andrzej Szymonik | Zbigniew Sikora | Mieczysław Sokołowski (żołnierz) | Przemysław SzudekOceń: Wacław Zatorski