Marian Żybułtowski

---

Życiorys

Marian Żybułtowski przyszedł na świat 23 stycznia 1889 roku w Częstochowie, w rodzinie Marcelego (1851–1928) oraz Wiktorii ze Sroczyńskich (1850–1929). Miał starszego brata, Jana Oktawiana (1891–1969).

Elementarne wykształcenie zdobył w domu rodzinnym, a naukę w szkołach średnich kontynuował w Warszawie. W 1905 roku brał udział w strajku szkolnym, co wskazuje na jego wcześniejsze zaangażowanie społeczne. W 1912 roku udał się do Wiednia, by studiować na wydziale inżynierii. Jednak już w 1914 roku został powołany do armii rosyjskiej, co znacząco wpłynęło na jego dalsze życie.

Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Kazaniu, uzyskał tytuł chorążego. Jego aktywność wojskowa nabrała tempa po rewolucji lutowej, kiedy to aktywnie uczestniczył w Związku Wojskowych Polaków w Odessie, a później trafił do II Korpusu Polskiego w Rosji. Podczas bitwy pod Kaniowem 11 maja 1918 roku dostał się w ręce niemieckie, lecz udało mu się uciec i wstąpić do Polskiej Organizacji Wojskowej.

W Niżnym Nowogrodzie został aresztowany przez bolszewików, a następnie więziony w Moskwie do połowy grudnia 1918 roku. Po powrocie do kraju dołączył do Wojska Polskiego. Od 16 października 1919 roku był przeniesiony z 4 pułku piechoty Legionów do batalionu mostowego.

W dramatycznych okolicznościach, 13 czerwca 1920 roku, podczas odwrotu spod Kijowa, odniósł poważne rany, które nie zostały do końca wyleczone, a mimo to wrócił na front. W czerwcu 1921 roku służył w II batalionie saperów, będąc przypisanym do 4 pułku saperów w Sandomierzu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana, uzyskując 49. lokatę w korpusie oficerów inżynierii i saperów.

W 1923 roku został odkomenderowany na Politechnikę Lwowską, aby dokończyć swoje studia, które ukończył na wydziale komunikacji. Powrócił do macierzystego pułku, a w styczniu 1927 roku został przeniesiony do batalionu mostowego w Kazuniu na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu, uzyskując przynależność do Szefostwa Saperów Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Następnie, 12 kwietnia 1927 roku, awansował na stopień majora.

W grudniu 1927 roku przeszedł do kadry oficerów saperów i z przydziałem do Instytutu Badań Inżynierii objął funkcję referenta. Uczył się tam jako uczestnik I Kursu doskonalenia oficerów sztabowych saperów przy Oficerskiej Szkole Inżynierii do 1 września 1928 roku. Z dniem 1 stycznia 1930 roku, przeniesiony z Instytutu Badań Inżynierii do Komisji Fortyfikacyjnej, przejął stanowisko kierownika robót.

W czerwcu 1930 roku Żybułtowski został zwolniony z zajmowanego stanowiska, pozostawiony w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I. Ostatecznie, 31 lipca 1931 roku przeszedł w stan spoczynku. Po zakończeniu służby podjął pracę w Szefostwie Budownictwa Okręgu Korpusu Nr I. Równocześnie aktywnie uczestniczył w działaniach Podkomisji 2-go Korpusu w Komitecie Krzyża i Medalu Niepodległości.

3 czerwca 1932 roku został wybrany na stanowisko wiceprezesa Zarządu Głównego Związku Kaniowczyków i Żeligowczyków. Od 1 września tego samego roku zatrudniono go jako nauczyciela w Liceum i Szkole Handlowej im. Kaniowczyków i Żeligowczyków. W 1934 roku figurował w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, z przydziałem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I, jako „przewidziany do użycia w czasie wojny”.

W szczególnie tragicznych okolicznościach, 20 sierpnia 1936 roku zmarł w Dęblinie. Był mężem Jadwigi Anny Kuczyńskiej z domu Powierza (1886–1976), z którą założył rodzinę.

Ordery i odznaczenia

Marian Żybułtowski był odznaczonym weteranem, a jego medalowa kolekcja jest dowodem na jego męstwo oraz zaangażowanie w walki o wolność. Oto szczegółowy wykaz jego odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3215,
• Krzyż Niepodległości – 17 września 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych,
• Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką,
• Medal Zwycięstwa,
• łotewski Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej – 1929.

---

Oceń: Marian Żybułtowski

---