Bolesław Mioduszewski

---

Życiorys

Bolesław Mioduszewski przyszedł na świat w rodzinie Konstantego oraz Emilii z Heeringów w roku 1849, a zmarł w 1930 roku. Jego życie miało również wpływ na jego rodzinę – był bratem Ryszardy, która była małżonką profesora Wacława Tokarza, odznaczonej Medalem Niepodległości.

Po ukończeniu gimnazjum w Częstochowie, kontynuował naukę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W trakcie swojej kariery był aktywnym członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcyjnej. W dniu 6 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Pełnił funkcję żołnierza oraz lekarza medycyny w 1 batalionie 1 pułku piechoty Legionów Polskich.

W dniu 28 października 1915 roku awansował na stanowisko chorążego sanitarnego, a od 1 kwietnia 1916 roku pełnił już funkcję podporucznika lekarza. Mioduszewski szczególnie wyróżnił się podczas bitwy pod Kuklami, która miała miejsce w dniach 23-24 października 1915 roku. Jako lekarz baonu prowadził działania związane z opatrywaniem ran w niezwykle trudnych warunkach, pod ostrzałem rosyjskich dział. Jego zaangażowanie w obronę rannych miało miejsce również pod Wielkim Miedwieżjem od 1 do 14 listopada 1915 roku, gdzie nieustannie niósł pomoc potrzebującym.

Za odwagę i poświęcenie w obliczu zagrożenia, Mioduszewski został odznaczony Orderem Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym trafił do obozu internowania w Beniaminowie. Po uwolnieniu, pracował jako lekarz-inspektor w Komisariacie Rządu w Warszawie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej, był częścią 201 pułku piechoty Dywizji Ochotniczej. W sierpniu 1920 roku podczas bitwy pod Paprocią odniósł poważne rany, co doprowadziło do jego wzięcia do niewoli przez wojska bolszewickie. Udało mu się jednak odzyskać wolność dzięki polskim oddziałom w Brześciu.

W dniu 24 września 1920 roku został oficjalnie zatwierdzony w stopniu kapitana lekarza w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów pochodzących z Legionów Polskich. Na początku 1924 roku, w dniu 8 stycznia, awansował do stopnia majora z datą starszeństwa z 1 czerwca 1919 roku, zajmując 353. lokatę w korpusie oficerów rezerwowych sanitarnych, grupa lekarzy. Jego przydział w rezerwie był do 9 batalionu sanitarnego.

Po wojnie osiedlił się w Warszawie, gdzie pracował w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Następnie objął stanowisko lekarza powiatowego w starostwie północno-warszawskim. Zmarł niespodziewanie na atak serca 7 listopada 1930 roku w swoim mieszkaniu przy ul. Grójeckiej 42a w Warszawie. Jego pochówek odbył się trzy dni później na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

W życiu osobistym Mioduszewski był żonaty i miał troje dzieci: Hannę, Zofię oraz Kazimierza.

Ordery i odznaczenia

Bolesław Mioduszewski był osobą, która otrzymała szereg znaczących odznaczeń, świadczących o jego odwadze i poświęceniu. Wśród przyznanych mu wyróżnień znajdują się:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7103, przyznany 17 maja 1922 roku,
• Krzyż Niepodległości, odznaczony pośmiertnie 23 grudnia 1933 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych przyznany po raz pierwszy i po raz drugi 15 marca 1923 roku „za czyny orężne w bojach byłego 1-go pp Leg.”,
• Krzyż Walecznych po raz trzeci,
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych.

---

Oceń: Bolesław Mioduszewski

---