Henryk Glapiński

W trakcie II wojny światowej, podczas niemieckiej okupacji, Glapiński walczył w szeregach Narodowej Organizacji Wojskowej oraz Armii Krajowej. Jego działalność w ruchu oporu nie obyła się bez konsekwencji – był więźniem obozu koncentracyjnego Groß-Rosen, gdzie doświadczał okrutnych warunków życia.

W marcu 1946 roku otrzymał awans na komendanta powiatu Radomsko KWP, gdzie zorganizował Oddział Partyzancki Służby Ochrony Społeczeństwa „Warszawa”. Oddział ten przeprowadzał liczne skuteczne akcje przeciwko bezpiece, mając na celu ochronę lokalnej ludności przed represjami i terrorem ze strony komunistycznych władz.

Jednym z najbardziej brawurowych czynów Glapińskiego było uwolnienie 57 żołnierzy podziemia, co miało miejsce w nocy z 19 na 20 kwietnia 1946 roku. Jego oddział zaatakował Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa w Radomsku, a w trakcie przemarszu rozbił grupę 200 funkcjonariuszy UB w uroczysku Graby, zatrzymując ponad 100 z nich. Dodatkowo, jego operacje prowadziły do poddania się kolejnej kompanii KBW, a w czasie odwrotu Glapiński zlikwidował 8 żołnierzy Armii Czerwonej, którzy osłaniali operację polskiej bezpieki.

Jednak heroiczne działania Glapińskiego zakończyły się tragicznie. 14 września 1946 roku, wskutek prowokacji ze strony UB, został aresztowany. W dniach od 9 do 16 grudnia 1946 roku odbył się jego proces, w którym oskarżono go o dowodzenie KWP w Łodzi. Wyrok skazujący na karę śmierci zapadł szybko, a jego egzekucja miała miejsce w Łodzi 19 lutego 1947 roku, kończąc życie jednego z bohaterów polskiego ruchu oporu.