Stefan Policiński

---

Życiorys

Stefan Policiński był człowiekiem o niezwykłej pasji artystycznej, skoncentrowanym na rzeźbie i sztukach plastycznych. Urodził się w rodzinie, w której sztuka miała swoje korzenie dzięki dziadkowi, artystzie stolarzowi-samoukowi. W 1910 roku podjął naukę w prywatnym gimnazjum w Częstochowie, lecz z chwilą wybuchu I wojny światowej, w 1914 roku, zdecydował się porzucić edukację na rzecz pracy jako stolarz. W przeszłości jego zainteresowania ukierunkowały się ku sztuce, co skłoniło go do podjęcia nauki w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem między 1922 a 1924 rokiem.

Jego dalsza edukacja miała miejsce w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie w latach 1927-1932 studiował rzeźbę pod okiem wybitnych profesorów, Kazimierza Sichulskiego i Konstantego Laszczki. W tym okresie Policiński łączył studia z pracą w pracowni stolarskiej oraz zdobywał stypendium od zarządu Częstochowy za swoje osiągnięcia. Jego wysiłki przyniosły rezultaty – ukończył studia 27 lutego 1932 roku, zdobywając wyróżnienia za rzeźbę, ceramikę oraz liternictwo.

Od lutego 1932 roku do września 1939 roku uczył w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego w Jaworowie k. Lwowa. W trakcie tego okresu artysta zrealizował kilka znaczących pomników, w tym pomniki Józefa Piłsudskiego, które zostały odsłonięte w Jarosławiu i Przemyślu. 21 listopada 1933 roku uzyskał Dyplom Kwalifikacyjny dla nauczycieli szkół zawodowych, a dwa lata później, w 1935 roku, dyplom nauczyciela szkół średnich.

Po wybuchu II wojny światowej, Policiński musiał stawić czoła trudnym czasom. Szkoła, w której pracował, została zamknięta, a on sam podjął pracę w szkole stolarskiej na terenach ZSRR, gdzie pozostawał do kwietnia 1940 roku. Po powrocie do Częstochowy, od lipca 1941 roku do maja 1942 roku, zajął się pracą jako tokarz modelarz w firmie „Elektolit”. Jego kariera artystyczna toczyła się dalej, a do 1943 roku pracował jako rzeźbiarz w „Elektro-Ceramika”, a później w spółdzielni pracy „Pionier”. Ostatnie miesiące wojny poświęcił pracy w firmie „Hasaq”, gdzie pełnił stanowisko technika budowlanego.

Po wojnie pozostał w Częstochowie, zapewniając edukację artystyczną w Państwowym Liceum Mechanicznym oraz w Państwowym Gimnazjum Handlowym. Pracował również w Liceum im. Traugutta, gdzie przez krótki czas uczył rysunku. W 1956 roku ukończył kurs dla nauczycieli plastyki. Mimo wielkiego talentu i licznych zaproszeń do pracy za granicą, Policiński nie mógł wyjechać, co w dużym stopniu wpłynęło na ograniczenia jego kariery artystycznej.

Wśród jego najbardziej znanych dzieł w Częstochowie można wymienić: popiersie Gabriela Narutowicza (1932/3), pomnik czołgisty na placu Biegańskiego (który nie przetrwał do naszych czasów), a także pomnik poległych żołnierzy Armii Czerwonej na cmentarzu Kule (1945). Inne prace to pomnik Stanisława Moniuszki w parku 3 Maja (1965), pomnik Henryka Sienkiewicza przy III Alei (1972), oraz liczne nagrobki na cmentarzach Św. Rocha oraz Kule.

Stefan Policiński zmarł 22 stycznia 1978 roku w Częstochowie, a jego ostatni spoczynek znajduje się na tamtejszym cmentarzu św. Rocha.

Życie prywatne

W 1951 roku Stefan Policiński zawarł związek małżeński z Ireną z domu Kasprzycką, która urodziła się w 1918 roku i zmarła w 1989 roku. Irena była filologiem polskim oraz absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie II wojny światowej uczestniczyła w tajnych wykładach prowadzonych przez profesora Doroszewskiego oraz zajmowała się tajnym nauczaniem. Po zakończeniu wojny podjęła pracę jako nauczycielka w Zespole Szkół Zawodowych, mieszczącym się przy ulicy Dąbrowskiego.

Stefan i Irena mieli dwoje dzieci: Elżbietę oraz Stanisława. Ich rodzinna pasja do sztuki plastycznej przetrwała pokolenia. Wnuczka, Katarzyna, dziedzicząc tę miłość, została architektem krajobrazu, rozwijając w sobie talent, który odzwierciedlał artystyczne dziedzictwo rodziny.

Odznaczenia

Stefan Policiński zasłużył na liczne odznaczenia, które zostały przyznane za jego efektywną działalność społeczną oraz wkład w sztukę i edukację. 24 sierpnia 1938 roku uhonorowany został Złotym Krzyżem Zasługi, przyznanym przez ówczesnego prezydenta Polski, Ignacego Mościckiego.

W 1972 roku otrzymał także Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, co było wyrazem uznania dla całokształtu jego pracy artystycznej i pedagogicznej. Uroczystość wręczenia odznaczenia miała miejsce w towarzystwie, między innymi, dyrektora Liceum Ogólnokształcącego im. Sienkiewicza w Częstochowie, pana Antoniego Kwiecińskiego.

---

Oceń: Stefan Policiński

---