Kalina Jędrusik

---

Życiorys

Rodzina i wykształcenie

Kalina Jędrusik przyszła na świat w Gnaszynie. Choć twierdziła, że urodziła się w 1931 roku, a taka data widnieje również na jej nagrobku, tak naprawdę jej narodziny miały miejsce w 1930 roku. Była córką Henryka Jędrusika, który w latach 1938–1939 pełnił funkcję senatora RP, oraz jego drugiej żony, Zofii z domu Kuklińskiej. W jej rodzinie była również starsza siostra Zofia, a także młodszy przyrodni brat, Maciej, z trzeciego małżeństwa ojca.

Kalina zaczęła swoją edukację w I Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Częstochowie, gdzie jednak została usunięta z powodu oskarżeń o niemoralność. Pomimo dalszej nauki w liceum dla dorosłych nie udało jej się ukończyć tej szkoły. Egzamin maturalny zdała eksternistycznie. W roku 1953 z sukcesem skończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej w Krakowie.

Kariera teatralna

Debiut Jędrusik miał miejsce już w pierwszym roku studiów, kiedy to statystowała w spektaklu Lubow Jarowaja, gdzie w późniejszym etapie również śpiewała. Z teatrałem brała udział w Festiwalu Sztuk Radzieckich i Polskich organizowanym w Warszawie. 1 lipca 1953 roku rozpoczęła pracę w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, gdzie już w grudniu tego samego roku zyskała uznanie za rolę Katii, córki burmistrza w dramacie Barbarzyńcy Maksyma Gorkiego. Pomimo iż była to mała rola, Jędrusik otrzymała za nią pozytywne recenzje.

Po tym występie wcieliła się w Kamillę w Nie igra się z miłością Alfreda de Musseta oraz Larysa Dmitriewna w Panna bez posagu Aleksandra Ostrowskiego. W tych latach występowała także w słuchowiskach radiowych oraz brała udział w Teatrze „Bim-Bom” Zbigniewa Cybulskiego i w Teatrze Satyry, gdzie zagrała w sztuce Wiatr od morza.

W styczniu 1955 roku przeniosła się do Warszawy, gdzie zaczęła grać w teatrach takich jak: Narodowym (1955–1957), Współczesnym (1957–1963), Komedia (1964–1967), Studenckim Teatrze Satyryków (1969–1972), Rozmaitości (1972–1985) oraz Polskim (1985–1991). Obok swoich działalności teatralnych brała udział w przedstawieniach Teatru Telewizji; jej debiut w tej roli jako Kleopatra w Cezarze i Kleopatrze (1956) w reżyserii Gustawa Holoubka był niezwykle wysoko oceniany.

Kolejno, uzyskała pozytywne recenzje za rolę tytułową w sztuce Ondyna (1957) oraz za występ jako Agnieszka w Apollu z Bellac (1958), obie wyreżyserowane przez Adama Hanuszkiewicza. Przełomem w jej karierze była rola Polly w Operze za trzy grosze Bertolda Brechta w reżyserii Konrada Swinarskiego (1958). W następnych latach Jędrusik wcieliła się w postacie dramatyczne oraz charakterystyczne, m.in.: Ofelię w Zamku w Szwecji (1961), Holly w Śniadaniu u Tiffany’ego (1965), Katarzynę w Poskromieniu złośnicy (1977) oraz George Sand w Lecie w Nohant (1977).

Kariera filmowa

Kalina Jędrusik zadebiutowała na dużym ekranie w filmie Ewa chce spać (1957). W swoim dorobku znalazła się rola w 33 produkcjach, a wiele z nich to role drugoplanowe i epizodyczne. Na ogół odgrywała postacie niezależnych i uwodzących kobiet, co doprowadziło do jej odbioru jako symbolu seksu w latach 60. i 70. XX wieku.

W okresie 1960-1966 brała udział w Kabarecie Starszych Panów, co przyniosło jej największą popularność oraz umocniło wizerunek seksownej aktorki. Jej interpretacje utworów takich jak „Bo we mnie jest seks”, „Do ciebie szłam”, „S.O.S. (Ratunku, na pomoc ginącej miłości)” czy „Dla ciebie jestem sobą” stały się niezapomniane, dzięki zmysłowemu stylowi wykonania. Często podczas występów nosiła kreacje podkreślające jej kobiecość, w tym suknie z głębokimi dekoltami. Praca z nią bywała wymagająca, gdyż aktorka często spóźniała się na nagrania lub do prób.

Na skutek incydentu w programie rozrywkowym, w którym brał udział m.in. Władysław Gomułka, Jędrusik tymczasowo wycofała się z mediów. W 1962 roku zwyciężyła w plebiscycie „Expressu Wieczornego” na najpopularniejszą aktorkę telewizyjną, a także zagrała w filmie Jutro premiera jako młoda, utalentowana oraz często spóźniająca się aktorka Barbara. W Lekarstwie na miłość (1966), adaptacji powieści Joanny Chmielewskiej, zmierzyła się z rolą architektki Joanny, uwikłanej w zawirowania kryminalne.

Jej występ jako Helena, osamotnionej żony Księżaka w Jowicie (1967), uznawany jest za jeden z najważniejszych w jej ówczesnym dorobku filmowym, a Jędrusik sama ją szczególnie ceniła. Następnie odegrała panią Wąsowską w ekranizacji powieści Bolesława Prusa – Lalka (1968).

W latach 70. przyjęła rolę Lucy Zuckerowej, znudzonej małżonki bogatego żydowskiego fabrykanta, która nawiązuje romans z jednym z głównych bohaterów, Daniele Olbrychskim w filmie Ziemia obiecana (1975). Jej rolę zawdzięczała rezygnacji Violetty Villas. W filmie Jędrusik przedstawiała postać wyrazistą, rubaszną i bezpruderyjną. Niekiedy ten występ nazywany jest najodważniejszą kobiecą rolą w polskim kinie, a konkretna scena erotyczna z Olbrychskim stała się legendarna. Natomiast za granicą odbiór Jędrusik był odmienny; Caryn James w „The New York Times” opisała Lucy Zuckerową jako postać „szczególnie odrażającą i żarłoczną”, a krytycy w USA i Francji uznawali film za antysemicki. Reżyser Andrzej Wajda uważał, że takie spostrzeżenia były efektem odważnych wyborów Jędrusik. Aktorka zdobyła uznanie Amerykańskiej Akademii Filmowej, zaproszono ją na galę Oscarów, jednak nie mogła wziąć udziału w wydarzeniu z powodu problemów z paszportem. Po tym jak wykreowała postać Lucy Zuckerowej, nigdy nie zagrała już tak wyraźnie związanej z seksualnością.

W roku 1980 Jędrusik odegrała rolę Cyganki w niemieckim filmie Młyn Levina. Niedługo później, bo w 1982 roku, wzięła udział w trzechodcinkowym wschodnioniemieckim serialu Hotel Polanów i jego goście; rola Józefiny Polanowej, głowy żydowskiego rodu zarządzającego hotelem Bohemia w Grenzbrunn, stała się jedną z jej kluczowych kreacji.

W 1991 roku wystąpiła jako profesorka w filmie Jerzego Skolimowskiego Ferdydurke oraz jako nauczycielka śpiewu w Podwójnym życiu Weroniki Krzysztofa Kieślowskiego.

Śmierć i pogrzeb

Kalina Jędrusik zmarła w nocy 7 sierpnia 1991 roku w wyniku ataku astmy oskrzelowej, który był skutkiem alergii na sierść kota. 13 sierpnia 1991 roku została pochowana w alei zasłużonych cmentarza Powązkowskiego w Warszawie, w grobie nr 100, obok swojego męża, Stanisława Dygata.

Życie prywatne

W 1956 roku Kalina Jędrusik związała się małżeństwem z pisarzem Stanisławem Dygatem, który był od niej starszy o 16 lat. Ich relacja budziła wiele kontrowersji, nie tylko z powodu wcześniejszego bycia kochankami, ale również z uwagi na specyfikę ich związku, który określano jako małżeństwo otwarte.

W roku 1955 Kalina była w ciąży z Dygatem, lecz niestety doszło do poronienia. W kolejnych latach czekała na narodziny dziecka, niestety jej córka zmarła zaledwie kilka dni po porodzie. Ostatecznie, wskutek komplikacji poporodowych, Jędrusik straciła możliwość posiadania dzieci. Z małżeństwa z Dygatem miała również pasierbicę, Magdę, która odgrywała ważną rolę w jej życiu.

Po odejściu męża w 1978 roku, Kalina zdecydowała się na chrzest w Kościele rzymskokatolickim. W jej życiu ważną postacią była Magda Umer, której była matką chrzestną.

Kalina miała szczególne podejście do zwierząt. W ciągu swojego życia wielokrotnie podejmowała decyzje o przejściu na dietę wegetariańską. Mimo że zmagała się z problemami zdrowotnymi, między innymi alergią na sierść zwierząt, otaczała opieką liczne koty w swoim domu na Żoliborzu, znajdującym się przy ulicy Kochowskiego 8. Wśród sąsiadów była znana ze swojego zaangażowania w dokarmianie bezdomnych psów.

Jedyną spadkobierczynią majątku Kaliny Jędrusik, w tym prawami do znaku towarowego „Kalina Jędrusik”, który został zarejestrowany w 2009 roku przez Urząd Patentowy RP w kilku klasach, jest Aleksandra Wierzbicka.

Role teatralne

Kalina Jędrusik zasłynęła swoimi zróżnicowanymi rolami teatralnymi, które wykonywała przez wiele lat na polskich scenach.

• 1953: W dramacie Barbarzyńcy autorstwa Maksyma Gorkiego wcieliła się w postać Kati, reżyserowaną przez Lidię Zamkow w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku,
• 1954: Zagrała Kamillę w sztuce Nie igra się z miłością Alfreda de Musset, pod kierunkiem Hugona Morycińskiego, również w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku,
• 1954: W tej samej placówce wystąpiła jako Larysa Dmitriewna w Pannie bez posagu Aleksandra Nikołajewicza Ostrowskiego, reżyserowanej przez Łazarza Kobryńskiego,
• 1955: W Teatrze Narodowym w Warszawie zagrała postać Zofii w Ostrym dyżurze Jerzego Lutowskiego, reżyseria Erwin Axer,
• 1956: Ponownie w Teatrze Narodowym, w sztuce Niewiele brakowało (The Skin of Our Teeth) Thorntona Wildera, jako Gladys, w reżyserii Jerzego Rakowieckiego,
• 1957: W tym samym teatrze wystąpiła jako Luiza Korualle w Złotych czasach zacnego króla George’a Bernarda Shawa, reż. Władysław Krasnowiecki,
• 1957: Z kolei jako Alicja „Kicia” miała okazję zagrać w Śmiesznej historii Armanda Salacrou, reż. Stanisław Bieliński, w Teatrze Współczesnym w Warszawie,
• 1957: Wystąpiła też jako Rebeka w Naszym mieście Thorntona Wildera, reż. Erwin Axer w Teatrze Współczesnym,
• 1957: W tej samej placówce zagrała Anioła i Ewę w PastorałceLeona Schillera, w reżyserii Stanisławy Perzanowskiej,
• 1958: W 1958 roku przywdziała rolę Polly w Operze za 3 grosze Bertolta Brechta, w reżyserii Konrada Swinarskiego w Teatrze Współczesnym,
• 1959: Zagrała postać Luzzi w Pierwszym dniu wolnościLeona Kruczkowskiego, w reżyserii Erwina Axera w Teatrze Współczesnym,
• 1961: W przedstawieniu Zamek w Szwecji Françoise Sagan, reż. Andrzej Łapicki, grała Ofelię w Teatrze Współczesnym,
• 1963: W programie złożonym z różnych utworów, Gdy w ogrodzie botanicznym zakwitną wonne bzy, wystąpiła w Sali KongresowejPałacu Kultury i Nauki w Warszawie,
• 1964: Jako Katarzyna II grała w Rozkosznej wojnie Charlesa Chiltona i Joan Littlewood, reżyserowana przez Jana Biczyckiego w Teatrze Komedia w Warszawie,
• 1965: W tej samej placówce wystąpiła jako Holly Golightly w Śniadaniu u Tiffany’ego Trumana Capote’a, reż. Jan Biczycki,
• 1966: Znana była również z monodramu Tabu Jacka Bocheńskiego, reż. Jerzy Markuszewski w Studenckim Teatrze Satyryków w Warszawie,
• 1972: W Teatrze Rozmaitości w Warszawie, na scenie STS, zagrała Gosię w Cudzołóstwie ukaranymJanusza Głowackiego, w reżyserii Lecha Hellwig-Górzyńskiego,
• 1977: W tym teatrze zagrała Katarzynę w Poskromieniu złośnicy Williama Szekspira, reż. Zbigniew Bogdański,
• 1977: Rolę Geoge Sand, zrealizowaną w Latem w Nohant Jarosława Iwaszkiewicza, zrealizowała pod okiem Wojciecha Solarza, Teatr Rozmaitości w Warszawie.
• 1980: Grała także Lulu w Demonie ziemi Franka Wedekinda, reż. Alexander Kraft, Teatr Rozmaitości,
• 1982: Warto dodać, że zagrała również Katarzynę II w Termopilach polskichTadeusza Micińskiego, które zrealizowano pod kierunkiem Andrzeja Marii Marczewskiego, Teatr Rozmaitości,
• 1985: Zaś Panią Carghill zagrała w Lordzie Claverton, według Męża stanu Thomasa Stearnsa Eliota, reż. Kazimierz Dejmek, w Teatrze Polskim w Warszawie,
• 1986: W tej samej instytucji wcieliła się w postać Panny Anieli w Dama i huzary Aleksandra Fredry, reż. Andrzej Łapicki,
• 1987: Zagrała Faustynę Bordoni w Wzorcu dowodów metafizycznychTadeusza Bradeckiego, w reżyserii Tadeusza Bradeckiego, Teatr Polski,
• 1989: W tej samej scenie wystąpiła jako Nietoperzowa w VatzlavSławomira Mrożka, w reż. Kazimierza Dejmek,
• 1989: Zagrała Dama ze stolicy w CyklopeWładysława Terleckiego reż. Andrzej Łapicki,
• 1990: Na koniec, jako Eleonora, wystąpiła w Tango Sławomira Mrożka pod kierunkiem Kazimierza Dejmka w Teatrze Polskim.

Teatr Telewizji

• 1957: W dramacie Abelard i Heloiza Rogera Vaillanda, wystąpiła jako Kochanka księcia, reż. Adam Hanuszkiewicz,
• 1958: W Apollo z Bellac Jeana Giraudoux zagrała Agnieszkę w reż. Adama Hanuszkiewicza,
• 1958: Znowu mogliśmy ją podziwiać jako Polly w Operze za 3 grosze Bertolta Brechta, w reżyserii Konrada Swinarskiego,
• 1958: W programie Zmarnowane życie Adama Tarna, odegrała rolę Janiny, reż. Ludwik René,
• 1959: Zrealizowano też Z minionych lat. Wieczór satyry rewolucyjnej, reż. Konrad Swinarski,
• 1961: Występowała w Kobieta jest diabłem Prospera Mériméego, w reż. Erwina Axera,
• 1961: Jako Kleopatra wystąpiła w Idach marcowych, na podstawie powieści Thorntona Wildera, reż. Jerzy Gruza,
• 1961: W sztuce Choucas, według powieści Zofii Nałkowskiej, reż. Andrzej Szafiański,
• 1962: W reżyserii Tadeusza Byrskiego, zagrała w Świętoszku Moliera,
• 1964: W kolejnej sztuce Ostry dyżur Jerzego Lutowskiego, wystąpiła jako Anna, reż. Andrzej Szafiański,
• 1964: Przedstawiła też Laurę w Indyku Sławomira Mrożka, w reżyserii Jerzego Golińskiego,
• 1968: Jako Gwendolina Fairfax pojawiła się w Bracie marnotrawnym Oscara Wilde’a, reż. Jerzy Gruza,
• 1969: W widowisku kabaretowym wykorzystującym teksty Tadeusza Boya-Żeleńskiego, reż. Andrzej Łapicki,
• 1969: W sztuce Drugi strzał Roberta Thomasa, reż. Józef Słotwiński,
• 1970: W reż. Edwarda Dziewońskiego, w Archipelagu Lenoir Armanda Salacrou zagrała Księżną Karolinę Borescu,
• 1970: Z kolei w Szał Francisa Durbridge’a wcieliła się w Kim, reż. Jan Bratkowski,
• 1973: Jako Gloria Garland wystąpiła w Za kurtyną Earla Derra Biggersa, reż. Jan Bratkowski,
• 1974: W Na jedną kartę Michaela Bretta zagrała Molly Wheler, reż. Jan Bratkowski,
• 1975: Cudowne dziecko, czyli… według Agnieszki Osieckiej, w reżyserii Romualda Szejda,
• 1977: W dramacie Żołnierz królowej MadagaskaruJuliana Tuwima, reż. Romuald Szejd,
• 1977: Wystąpiła jako Pulcheria w Domu otwartymMichała Bałuckiego, w reż. Józefa Słotwińskiego,
• 1981: Jako Żona generała wystąpiła w Paragrafie 4, na podstawie Paragrafu 22 Josepha Hellera, reż. Marek Piwowski,
• 1986: W sztuce Goniec śmierci S.S. Van Dine’a wcieliła się w rolę Lady Drukker, reż. Robert Lehman, ps. Roberta Glińskiego,
• 1986: W dramacie Jerzego Szaniawskiego Żeglarz grała Doktorową, reż. Wojciech Solarz,
• 1987: Z kolei jako Primadonna Amati wystąpiła w Branzilli, na podstawie opowiadania Tomasza Manna, reż. Michał Kwieciński,
• 1989: W MaestroJarosława Abramowa-Newerlego zagrała Ksenia, reż. Marek Nowicki,
• 1989: Ostatnia rola w telewizyjnym Zamku, na podstawie powieści Franza Kafki, w reżyserii Marek Weiss-Grzesiński,
• 1990: Na zakończenie, w Vatzlav Sławomira Mrożka zagrała Nietoperzową w reż. Kazimierza Dejmka.

Filmografia

Kalina Jędrusik to jedna z najważniejszych postaci polskiej kinematografii. W swojej bogatej filmografii ma wiele niezapomnianych ról, które pokazują jej talent i wszechstronność jako aktorki.

• 1957: Ewa chce spać (reż. Tadeusz Chmielewski) – postać Biernackiej, kobiety zamieszkującej hotel robotniczy,
• 1958: Kalosze szczęścia (reż. Antoni Bohdziewicz) – rola Soni, damy z domu publicznego,
• 1958: Wolne miasto (reż. Stanisław Różewicz) – kelnerka w piwiarni,
• 1959: Sygnały (reż. Jerzy Passendorfer) – sąsiadka Zosi i Janka,
• 1960: Niewinni czarodzieje (reż. Andrzej Wajda) – dziennikarka,
• 1960: Powrót (reż. Jerzy Passendorfer) – Anka, żona Andrzeja,
• 1961: Dziś w nocy umrze miasto (reż. Jan Rybkowski) – postać prostytutki,
• 1962: Jak być kochaną (reż. Wojciech Jerzy Has) – kobieta słuchająca w kawiarni opowieści wojennych Rawicza,
• 1962: Jutro premiera (reż. Janusz Morgenstern) – Barbara Percykówna, początkująca aktorka,
• 1962: Czas przybliża, czas oddala, nowela telewizyjna w ramach filmu Spóźnieni przechodnie (reż. Jan Rybkowski) – Anna,
• 1962: Nauczycielka, nowela telewizyjna w ramach filmu Spóźnieni przechodnie (reż. Jan Rybkowski) – w roli samej siebie,
• 1962: Szpital, film krótkometrażowy (reż. Janusz Majewski) – kobieta śpiewająca w szafie,
• 1962: Śpiewa Kalina Jędrusik, film złożony z czterech piosenek artystki, zarejestrowany przez telewizję (reż. T. Kołaczkowski, Ryszard Lindenbergh, Stanisław Wohl),
• 1964: Pingwin (reż. Jerzy Stefan Stawiński) – dubbing postaci Baśki,
• 1964: Upał (reż. Kazimierz Kutz) – Zuzanna, szefowa dziewczęcej brygady antyudarowej im. Kupały,
• 1965: Uprzejmy morderca, drugi odcinek serialu telewizyjnego Kapitan Sowa na tropie (reż. Stanisław Bareja) – Kazimiera Paluch „Fatima”,
• 1965: Lekarstwo na miłość (reż. Jan Batory) – Joanna,
• 1965: Niedziela pierwsza, nowela w ramach filmu Zawsze w niedziele (reż. Ryszard Ber) – Irena Krawczyk, żona bramkarza Antoniego,
• 1966: Gdzie jest trzeci król (reż. Ryszard Ber) – Małgorzata Sadecka, konserwatorka dzieł sztuki współpracująca z gangiem,
• 1966: Odwiedziny o zmierzchu (reż. Jan Rybkowski) – dama, kochanka hrabiego,
• 1967: Jowita (reż. Janusz Morgenstern) – Helena Księżak, żona trenera,
• 1968: Lalka (reż. Wojciech Jerzy Has) – Kazimiera Wąsowska,
• 1968: Molo (reż. Wojciech Solarz) – Wanda, dziennikarka,
• 1970: Dzięcioł (reż. Jerzy Gruza) – dziewczyna na prywatce,
• 1971: Nos (reż. Stanisław Lenartowicz) – kochanka majora Kowalewa,
• 1974: Ziemia obiecana (reż. Andrzej Wajda) – Lucy Zuckerowa, żona fabrykanta,
• 1975: Mazepa (reż. Gustaw Holoubek) – kasztelanowa Robroncka,
• 1980: Levins Mühle, tytuł polski Młyn Lewina, film produkcji NRD (reż. Horst Seemann) – Antonia, Cyganka,
• 1981: Pogotowie przyjedzie (reż. Zbigniew Rebzda) – wicedyrektorka pogotowia,
• 1982: Hotel Polan und seine Gäste, tytuł polski Hotel Polanów i jego goście, serial telewizyjny produkcji NRD (reż. Horst Seemann) – Józefina Polan,
• 1984: Baryton (reż. Janusz Zaorski) – Gertruda, charakteryzatorka śpiewaka Antonia Taviatiniego,
• 1984: O-bi, o-ba. Koniec cywilizacji (reż. Piotr Szulkin) – żona milionera,
• 1984: Porcelana w składzie słonia (reż. Andrzej Czekalski) – w roli samej siebie,
• 1985: C.K. Dezerterzy (reż. Janusz Majewski) – madame Elli,
• 1985: Dziewczęta z Nowolipek (reż. Barbara Sass) – Maria Prymasiak, córka stróżowej kamienicy,
• 1985: Jezioro Bodeńskie (reż. Janusz Zaorski) – kobieta słuchająca muzyki Chopina,
• 1987: Misja specjalna (reż. Janusz Rzeszewski) – aktorka z rewii,
• 1988: Hanussen, film produkcji zachodnioniemiecko-węgierskiej (reż. István Szabó) – baronowa Stadler,
• 1990: Jeremi Przybora, film dokumentalny (reż. Magda Umer) – fragmenty wieczorów Kabaretu Starszych Panów z udziałem Kaliny,
• 1991: 30 door key, tytuł polski Ferdydurke (reż. Jerzy Skolimowski) – profesorowa Filidor,
• 1991: La double vie de Véronique, tytuł polski Podwójne życie Weroniki (reż. Krzysztof Kieślowski) – kierowniczka chóru.

Filmy poświęcone aktorce

• 1992: Kalina, film dokumentalny (reż. Jan Sosiński, Zbigniew Dzięgiel),
• 1995: Nie odchodź… 12 wspomnień o Kalinie Jędrusik, film dokumentalny (realizacja Tadeusz Pawłowicz),
• 2021: Bo we mnie jest seks, film fabularny (reż. Katarzyna Klimkiewicz).

Literatura

Literatura dotycząca Kaliny Jędrusik ukazuje jej fascynującą postać oraz wpływ na polską kulturę. W poniższym zestawieniu można znaleźć istotne publikacje, które zgłębiają temat jej życia i kariery:

• Dariusz Michalski, Kalina Jędrusik, Wydawnictwo Iskry 2010, ISBN 978-83-244-0136-9,
• Sławomir Koper, Życie artystek w PRL, Wydawnictwo Czerwone i Czarne 2013, ISBN 978-83-7700-067-0,
• Remigiusz Grzela, Z kim ci będzie tak źle jak ze mną? Historia Kaliny Jędrusik i Stanisława Dygata, Wydawnictwo Otwarte 2020, ISBN 978-83-8135-068-6,
• Ula Ryciak, Niemoralna Kalina, Wydawnictwo Literackie 2021, ISBN 978-83-08-07379-7,
• Mikołaj Milcke, Aleksandra Wierzbicka, Kalina Jędrusik. Opowieść córki z wyboru, Wydawnictwo Prószyński 2023, ISBN 978-83-83-52068-1.

Każda z tych książek wnosi cenny wkład w zrozumienie życia i kariery Kaliny Jędrusik, pozwalając jednocześnie na lepsze uchwycenie kontekstu społecznego i artystycznego, w którym się poruszała.

---

Oceń: Kalina Jędrusik

---