Józef Marian Geisler

---

Życiorys

Józef Marian Geisler uzyskał dyplom lekarza 3 kwietnia 1887 roku na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Po zakończeniu nauki osiedlił się w Karczewie, a w letnich miesiącach praktykował również w Otwocku. W 1890 roku zainaugurował działalność zakładu kąpielowego w swojej willi w Otwocku.

W 1893 roku, przy wsparciu finansowym Adama Chełmońskiego (1861–1924), zbudował w lesie, między ulicami Kościuszki, Chopina i Geislera, duży piętrowy obiekt, który miał służyć jako zakład leczniczy dla osób cierpiących na choroby płuc, ze szczególnym uwzględnieniem gruźlicy.

Działał jako członek Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Otwocka, będąc gorącym propagatorem tego miasta jako tzw. stacji klimatycznej. Wchodził również w skład Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego oraz był jednym z założycieli Warszawskiego Towarzystwa Przeciwgruźliczego. Przyczynił się do nadania Otwockowi statusu pierwszej stacji dezynfekacyjnej, w której objął funkcję kierownika.

W 1915 roku, w trakcie tumultu wojennego, został ewakuowany przez władze rosyjskie w głąb Rosji razem z dr. Władysławem Czaplickim. Po powrocie w 1918 roku zmagał się z poważnym stanem zdrowia. Niestety, nie wrócił już do pracy, a jego życie zakończyło się w Otwocku 1 maja 1924 roku.

Historia sanatorium Geislera

W 1893 roku wzniesiono piętrowy budynek, który przeznaczono na zakład leczenia chorób płuc oraz gruźlicy. To sanatorium, urządzone zgodnie z ówczesnymi normami higienicznymi, oferowało komfortowy pobyt. Dzięki bieżącej wodzie, kanalizacji oraz czterdziestu przestronnym jednoosobowym pokojom, a także dwóm dużym werandom do leżakowania, obszernej jadalni oraz salonowi, cieszyło się ono dużym zainteresowaniem.

W obiekcie tym zastosowano skuteczną metodę klimatyczno-dietetycznego leczenia gruźlicy płuc. Wprowadzono także innowacyjną odmę sztuczną, co podniosło efektywność terapii.

W połowie 1898 roku sanatorium przeszło rozbudowę. Dwie części piętrowe głównego budynku zostały połączone przez łącznik, tworząc spójną całość. Drewniane budynki ozdobione starannie wycinanymi ornamentami umiejscowione były w przestronnym lesie, co podkreślało ich urok.

Sanatorium funkcjonowało aż do wybuchu I wojny światowej, a jego działalność zakończyła się wraz ze śmiercią doktora Józefa Geislera. Nowi właściciele, Waks i Frydland, przekształcili dawny zakład leczniczy w pensjonat o nazwie Dieta, który później zmieniono na Patria. Prowadziła go Regina Rozenblat.

W trakcie wojny obiekt pełnił różne funkcje, stając się domem mieszkalnym, kawiarnią oraz restauracją. Po zakończeniu działań wojennych, w 1946 roku, w byłym sanatorium doktora J. Geislera otwarto Sanatorium Przeciwgruźlicze PPS, a następnie przekształcono je w PPR, a później w ZUS.

---

Oceń: Józef Marian Geisler

---