Jan Borowski, urodzony 23 lipca 1918 roku w Częstochowie, to postać, która wniosła znaczący wkład w dziedzinie inżynierii mechanicznej oraz energetyki w Polsce. Jego praca jako energetyk przyczyniła się do rozwoju technologii i efektywności energetycznej w kraju.
Życiorys
Jan Borowski rozpoczął swoją akademicką drogę, kończąc Politechnikę Warszawską w 1951 roku. Po ukończeniu studiów zdobył doświadczenie zawodowe, pracując w zespole elektrowni warszawskich oraz w Biurze Projektów Huty „Warszawa” Huty „Warszawa”.
W dalszej karierze objął stanowisko głównego technolog w Biurze ds. Ochrony Powietrza Atmosferycznego w hucie. To tam opracował nowoczesną instalację do odciągania spalin z pieca łukowego, dedykowaną odlewni staliwa. Jego wysiłki koncentrowały się również na uszczelnieniu pieców stalowniczych oraz wprowadzeniu innowacyjnej konstrukcji sklepień tych pieców.
W uznaniu za swoje osiągnięcia, Jan Borowski został uhonorowany nagrodą racjonalizatorską w konkursie organizowanym przez „Życie Warszawy” na Mistrza Techniki w 1966 roku. Jego praca znacząco przyczyniła się do rozwoju technologii w przemyśle stalowniczym.
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Stanisław Barylski | Jerzy Seweryn Ostrowski | Stanisław Szafnicki | Jerzy Kołakowski | Marian Piekarski (inżynier) | Tomasz Strzelecki | Maria Ząbkowska-Wacławek | Jan Oderfeld | Wiesław Paluszyński | Janusz Stępkowski | Teodor Józef Blachut | Jean Ginsberg | Jerzy Ostrowski (modelarz) | Anna Monika Król | Mariusz Stępień | Ireneusz Dobiech | Bogdan Jezierski | Czesław Kotela | Jan Kazimierz Kuczyński | Jerzy GelbardOceń: Jan Borowski (energetyk)