Franciszek Łęczycki

Polityka i administracja

Franciszek Łęczycki, znany także pod pseudonimami Broda, Franek oraz Michał, to niezwykle znacząca postać w historii polskiej polityki. Urodził się 10 kwietnia 1885 roku w Częstochowie, gdzie spędził część swojego młodzieńczego życia.

Swój żywot zakończył 31 maja 1974 roku w Warszawie, ale jego wpływ na kierunki socjalistyczne w Polsce trwał przez wiele lat. Łęczycki był aktywnym działaczem socjalistycznym i związany był z różnymi organizacjami politycznymi, takimi jak PPS, PPS-Lewica, a także KPP, co świadczy o jego wszechstronności oraz głębokim zaangażowaniu w życie społeczne i polityczne kraju.

Był przewodniczącym kierownictwa ZWW, a także współzałożycielem i aktywnym członkiem Socialistycznej Partii Robotniczej, znanej jako PPR, oraz później partii PZPR. Jego działania w ramach tych organizacji przyczyniły się do budowy nowej rzeczywistości społeczno-politycznej w Polsce Ludowej.

Życiorys

Franciszek Łęczycki był synem Henryka i Teofili. W młodości związał swoje życie zawodowe z hutą „Częstochowa”, gdzie już w 1904 roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Rok później zaangażował się w Organizację Bojową PPS w Częstochowie, pełniąc rolę instruktora. Po rozłamie w partii przeszedł do PPS-Lewicy, gdzie kontynuował swoje działania polityczne. W 1907 roku został ukarany czteroletnim zesłaniem na Syberię.

Po powrocie do kraju w 1911 roku, Łęczycki ponownie zajął się działalnością polityczną, tym razem w Krakowie, w ramach PPS-Lewicy. Wkrótce po rozpoczęciu I wojny światowej, został aresztowany w Czechach z powodu swojej aktywności politycznej i osadzony w obozie dla jeńców cywilnych w Austrii. W 1916 roku, po zwolnieniu z obozu, udał się do Wiednia, gdzie rozpoczął organizowanie działalności politycznej wśród polskiej emigracji, współredagując polskie pisma skierowane do Polaków żyjących w Austrii, Niemczech i na Węgrzech, a także do kraju.

W latach 1916–1917 był członkiem Socjaldemokracji Austrii (Lewica), a kolejno w latach 1918–1919 w Komunistycznej Partii Austrii (KPA). Po powrocie do Polski w 1919 roku kontynuował swoje zaangażowanie polityczne w Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP), gdzie pracował w Wydziale Kolejowym Komitetu Centralnego. W maju 1919 roku został skierowany do zorganizowania partii w rejonach Galicji Wschodniej, obejmując również stanowisko w centralnych władzach Komunistycznej Partii Galicji Wschodniej, a następnie Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (KPZU).

Za swoją aktywność komunistyczną Łęczycki został aresztowany w 1921 roku i wzięty udział w słynnym „procesie świętojurskim”, który trwał od 22 listopada 1922 do 11 stycznia 1923 roku. Po powrocie do Warszawy kontynuował pracę w KC KPP, szczególnie w obszarze kolejarskim i inteligenckim, aż do rozwiązania partii w 1938 roku. W 1924 roku został skierowany przez KC KPP do Łodzi, gdzie uczestniczył w organizacji wyborów do ratusza miejskiego. W okresie II Rzeczypospolitej był wielokrotnie aresztowany i więziony, w tym w 1936 roku przez rok, za rekrutację ochotników do walk w Hiszpanii.

Po wybuchu II wojny światowej i inwazji niemieckiej na Polskę w 1939 roku, zaangażował się w organizację Robotniczej Brygady Obrony Warszawy (RBOW). W czasie okupacji współpracował z tzw. Grupą Akademicką, działając na rzecz jedności ruchów rewolucyjnych, nawiązywał kontakty z grupami takimi jak SP ZSRR, Rewolucyjne Rady Robotniczo-Chłopskie „Młot i Sierp” oraz „Barykada Wolności”. We wrześniu 1941 roku objął przewodnictwo kierownictwa Związku Walki Wyzwoleńczej. 5 stycznia 1942 roku uczestniczył w zebraniu założycielskim Polskiej Partii Robotniczej (PPR).

W trakcie swojej działalności w PPR, Gwardii Ludowej (GL) i Armii Ludowej (AL) pełnił różnorodne funkcje, w tym utrzymywał kontakt z organizacją partyjną działającą w warszawskim getcie. Uczestniczył w zmaganiach powstania warszawskiego. Po jego upadku, poprzez oboz w Pruszkowie, dotarł do Krakowa, a później do Zakopanego.

Po styczniu 1945 roku, pełnił funkcję pierwszego sekretarza w PPR w Zakopanem oraz był członkiem Komitetu Wojewódzkiego PPR w Krakowie. W grudniu 1945 roku, podczas I Zjazdu PPR, został członkiem KC PPR oraz otrzymał mandat członka CKPP. Od tej pory aż do emerytury w czerwcu 1964 roku, pozostawał w służbie w KC PPR i PZPR.

Za swoje zasługi został odznaczony wieloma nagrodami, w tym Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1972), Orderem Krzyża Grunwald III klasy, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi (1946) i Krzyżem Partyzanckim. Na stałe spoczywa na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C2-tuje-5).

Przypisy

  1. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  2. M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 120
  3. Budowniczowie Polski Ludowej, „Dziennik Polski”, 1972 r., nr 173, s. 2.

Oceń: Franciszek Łęczycki

★★★★★
Średnia ocena:4.67 Liczba ocen:21