Edward Drożniak

---

Życiorys

Edward Drożniak przyszedł na świat w rodzinie Jakuba i Stanisławy. W latach 1915–1921 kształcił się w Gimnazjum im. R. Traugutta w Częstochowie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej, od drugiej połowy lipca do września 1920, miał zaszczyt służyć jako żołnierz w 27 pułku piechoty.

Po zdaniu matury podjął naukę w Warszawie, początkowo na politechnice, a następnie na Wydziale Ogólnoekonomicznym w Szkole Głównej Handlowej. W trakcie studiów aktywnie angażował się w działalność społeczną, będąc członkiem zarządu Bratniej Pomocy Studentów SGH oraz jedną z kluczowych postaci w powołaniu Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, gdzie pełnił rolę sekretarza. Ukończył naukę w SGH w 1925 roku, a dyplom otrzymał w 1927 roku.

W czasie studiów, od lutego 1922 do marca 1924, pracował jako urzędnik w Wydziale Zagranicznym Banku Zjednoczonych Ziem Polskich w Warszawie. Oprócz tego, od września 1923 do czerwca 1932, z przerwą między 1927 a 1929, był asystentem w SGH. Po studiach związał się ze spółdzielczością drobnorolniczą, pracując w Centralnej Kasie Spółek Rolniczych, w tym w Krakowie na stanowisku kierownika oddziału oraz członka Zarządu Głównego między 1935 a 1945 rokiem.

W czasie okupacji niemieckiej Drożniak był także angażowany w działania grupy ekonomicznej Krajowej Rady Narodowej, gdzie zajmował się dostarczaniem funduszy dla organizacji politycznych i lewicowych wydawnictw. Z dniem 25 stycznia 1945, w Lublinie, otrzymał nominację na prezesa Narodowego Banku Polskiego z zadaniem zorganizowania tej instytucji. W latach 1945–1947 zasiadał jako poseł w Krajowej Radzie Narodowej z ramienia Polskiej Partii Robotniczej, a od 1957 do 1961 roku był posłem na Sejm PRL II kadencji w barwach Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

W dniu 5 lipca 1945 r. został wysłany przez Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej do Wielkiej Brytanii, gdzie przewodniczył delegacji mającej na celu przejęcie majątku po byłych rządach emigracyjnych oraz prowadzenia negocjacji dotyczących likwidacji finansowej związanej z czasami wojny. Brał także udział w rozmowach dotyczących zwrotu złota przechowywanego przez rząd emigracyjny.

Był delegatem na Kongres Zjednoczeniowy w grudniu 1948 oraz na III Zjazd PZPR w 1959 roku. W latach 1954–1956 zasiadał w Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, a następnie, do 1966 roku, pełnił tę samą rolę w Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W latach 1954–1958 piastował stanowisko prezesa Naczelnej Rady Spółdzielczej.

W latach 1956–1961 po raz drugi pełnił funkcję prezesa NBP, a następnie od 4 czerwca 1961 roku był ambasadorem Nadzwyczajnym i Pełnomocnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Waszyngtonie. Zmarł w trakcie swojej kadencji na skutek ataku serca, a jego życie zakończyło się w Warszawie, gdzie został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C 2-5-14).

W dniu 22 lipca 1947 roku został uhonorowany Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Upamiętnienie

Warto zaznaczyć, że w 1976 roku miało miejsce odslonięcie tablicy pamiątkowej, która umiejscowiona jest przy wejściu głównym do gmachu centrali Banku. Adres tego ważnego miejsca to Świętokrzyska 11/21 w Warszawie.

---

Oceń: Edward Drożniak

---