Zenon Komender

Polityka i administracja

Zenon Komender, znany również pod pseudonimami takimi jak Wacław Tomczyński, Zaremba oraz Dobosz, to postać, której życie i kariera miały znaczący wpływ na polską politykę i ekonomię. Urodził się 21 października 1923 roku w Częstochowie, a zmarł 12 kwietnia 1993 roku w Warszawie.

Był nie tylko mechanikiem i ekonomistą, ale również aktywnym politykiem oraz publicystą. Pełnił wiele istotnych funkcji w administracji państwowej, będąc zastępcą przewodniczącego Rady Państwa w latach 1985–1989, a także wiceprezesem Rady Ministrów w latach 1982–1985. Jego działalność obejmowała również okres, kiedy był ministrem handlu wewnętrznego i usług w latach 1981–1982.

Dodatkowo, Zenon Komender zasiadał w Sejmie PRL przez pięć kadencji, będąc posłem w okresach V, VI, VII, VIII i IX. Był także uczestnikiem obrad Okrągłego Stołu, co poprawiło jego profil jako wpływowego polityka w czasach przemian w Polsce.

Życiorys

W trakcie II wojny światowej Zenon Komender zaangażował się w działalność Szarych Szeregów, a także dołączył do Narodowej Organizacji Wojskowej oraz ZWZ-AK. W latach 1944–1945 był przetrzymywany przez władze Związku Radzieckiego. Po powrocie do ojczyzny rozpoczął naukę na Politechnice Wrocławskiej, gdzie kontynuował swoje edukacyjne aspiracje.

W 1946 roku stał się obiektem zainteresowania władz, gdyż został aresztowany za swoje zaangażowanie w konspiracyjne Stronnictwo Narodowe. Otrzymał wyrok 9 lat pozbawienia wolności. Po odbyciu kary, w latach 1953–1956 pracował w różnych przedsiębiorstwach budowlanych na Wybrzeżu Gdańskim. Jego kariera zawodowa nabrała tempa, gdy od 1962 do 1981 roku zajmował wysokie stanowiska w Zjednoczonych Zespołach Gospodarczych Inco-Veritas.

Od 1956 roku Komender zaangażował się w działalność Stowarzyszenia „Pax”, a od 1965 roku zasiadał w prezydium zarządu głównego. Wybierany na szefa organizacji wojewódzkich w Katowicach i Gdańsku w latach 1956–1962, w latach 1980–1982 pełnił rolę wiceprzewodniczącego, a następnie do 1989 roku był przewodniczącym zarządu głównego stowarzyszenia.

W latach 1981–1982 Komender pełnił funkcję ministra handlu wewnętrznego i usług, a w 1982 roku został członkiem Prezydium Rządu. Od 1982 do 1985 roku zajmował pozycję wicepremiera, a także przewodniczył Radzie ds. Rodziny przy Radzie Ministrów w latach 1982–1986. W okresie 1985–1989 był zastępcą przewodniczącego Rady Państwa. Dodatkowo, od 1969 do 1989 roku posiadał mandat posła na Sejm PRL V, VI, VII, VIII oraz IX kadencji.

W latach 1982–1989 sprawował przewodniczące stanowisko w Kole Poselskim „Pax” w Sejmie VIII i IX kadencji. Również w 1982 roku był członkiem Prezydium Tymczasowej Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. W 1983 roku został wybrany na wiceprzewodniczącego Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, a w latach 1983–1988 kierował Radą Obywatelską Budowy Pomnika Centrum Zdrowia Matki Polki.

W latach 1986–1988 Komender był członkiem prezydium Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa. Z kolei w latach 1988–1990 zasiadał w Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, a od 1989 roku przewodniczył Komisji ds. Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Stalinowskich działającej w ramach tej rady. Uczestniczył także w obradach Okrągłego Stołu, a po zakończeniu aktywnej działalności publicznej, Zenon Komender zmarł i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie, w kwaterze 35K-1-25.

Odznaczenia

Zenon Komender został uhonorowany wieloma przyznanymi odznaczeniami, które świadczą o jego znaczących osiągnięciach i zasługach. Wśród nich znajdują się:

  • Order Sztandaru Pracy II klasy,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Medal 30-lecia Polski Ludowej,
  • Złoty Order „Gwiazda Przyjaźni między Narodami” (Niemiecka Republika Demokratyczna, 1983),
  • Order Przyjaźni (Czechosłowacja, 1988).

Publikacje

Zenon Komender jest autorem licznych publikacji, które znacząco wpłynęły na rozwój dyskusji społeczno-ekonomicznych w Polsce. Poniżej przedstawiono spis jego najważniejszych prac:

  • O program rozwoju społeczno-ekonomicznego, Warszawa 1970,
  • Pracą pokoleń, Warszawa 1977,
  • Refleksje nad przebytą drogą, Warszawa 1986,
  • Zgodnie z realiami, t. 1. Wybór publicystyki społeczno-gospodarczej, lata 1959–1970, Warszawa 1988.

Przypisy

  1. Andrzej Kędziora, Społeczny Komitet Odnowy Starego Miasta, Zamościopedia, 26.10.2014 r.
  2. Skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988–2011. radaopwim.gov.pl.
  3. Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
  4. Odznaczenie NRD dla Z. Komendera, „Dziennik Bałtycki”, nr 218, 25.10.1983 r., s. 2.
  5. „Dziennik Łódzki”, nr 104 (10320), 27–29.05.1983 r., s. 5.
  6. „Dziennik Polski”, r. XXXVIII, nr 223 (11 807), Kraków, 20.12.1982 r., s. 2.
  7. Plany pracy Departamentu IV MSW. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2007 r., s. 269. ISBN 978-83-60464-30-4.
  8. Seznamy nositelů státních vyznamenání [online], Archív KPR (cz.).

Oceń: Zenon Komender

★★★★★
Średnia ocena:4.58 Liczba ocen:10