Zbigniew Łakomski

---

Życiorys

Zbigniew Łakomski był synem Mieczysława i Wandy, a jego rodzina miała urzędnicze tradycje. W wieku pięciu lat osiedlił się na stałe w Warszawie. W okresie II wojny światowej, jego wujek, kapitan Eugeniusz Kosiacki, wciągnął go w działalność konspiracyjną.

Pod pseudonimem „Sulima” działał w Szarych Szeregach oraz jako żołnierz 438. plutonu Armii Krajowej w obwodzie Ochota. W lipcu 1944 roku został awansowany na starszego strzelca. W trakcie powstania warszawskiego brał aktywny udział w bitwie pod Pęcicami. Po zakończeniu walk, do końca 1944 roku przebywał w niemieckim obozie, z którego zdołał uciec.

Po wojnie otrzymał Krzyż AK oraz Warszawski Krzyż Powstańczy. Wieloletnio pełnił funkcję przewodniczącego koła Związku Powstańców Warszawskich. Po zakończeniu działań wojennych zdał maturę w Łodzi, a następnie przeniósł się do Szczecina.

W Szczecinie pracował jako dziennikarz w „Kurierze Szczecińskim” oraz przez dwa lata studiował na oddziale Poznańskiej Akademii Handlowej. Następnie kontynuował kształcenie w rocznej szkole dziennikarskiej przy Związku Zawodowym Dziennikarzy w Warszawie, po czym trafił do „Głosu Olsztyńskiego”. Z tego okresu szybko przeniósł się do stolicy.

W latach 50. rozpoczął pracę jako publicysta w „Trybunie Ludu”, a w kolejnych latach pełnił funkcję kierownika działu, sekretarza redakcji oraz zastępcy redaktora naczelnego. W latach 70. ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował jako korespondent w Węgrzech, a od 1984 do 1988 roku był dyrektorem Polskiego Ośrodka Kultury w Budapeszcie. W 1988 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę.

W 1950 ziobrował członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich oraz współzakładał Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej. Ostatecznie spoczął w rodzinnym grobowcu na Starych Powązkach w Warszawie.

---

Oceń: Zbigniew Łakomski

---