Miron Kołakowski

Warto zaznaczyć, że Miron Kołakowski był synem Bolesława Kołakowskiego, wykładowcy chemii na Politechnice Częstochowskiej, oraz bratem Jerzego Kołakowskiego, inżyniera i rektora tej samej uczelni, co ukazuje znaczenie rodziny w kontekście lokalnej edukacji i nauki.

Miron ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim w 1933 roku. W kolejnych latach, z zamiarem rozwijania kariery dyplomatycznej, uczęszczał do Szkoły Nauk Politycznych, równocześnie odbywając aplikację adwokacką, którą zakończył egzaminem w czerwcu 1939 roku. Jako członek Stronnictwa Narodowego, aktywnie angażował się w obronę ojczyzny podczas kampanii wrześniowej 1939 roku, a po wojnie włączył się w pracę w podziemnym Stronnictwie Narodowym.

Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, Miron Kołakowski rozpoczął praktykę jako adwokat, a także pełnił funkcję doradcy prawnego dla biskupów częstochowskich. W 1956 roku podjął współpracę z Tymczasowym Komitetem Porozumiewawczym Działaczy Katolickich przy OK FJN, a następnie zaangażował się w działalność Katolickiego Instytutu społecznego w Warszawie, pełniąc m.in. rolę członka zarządu w latach 1958–1960.

W wyniku wyborów w 1957 roku, Miron Kołakowski został posłem, reprezentując okręg wyborczy nr 83 z Częstochowy, jako poseł bezpartyjny, co była rzadkością w tamtych czasach. Po zakończeniu kadencji skupiał się na swojej kancelarii adwokackiej.

Niestety, w 1978 roku doświadczył udaru, co zmusiło go do wycofania się z aktywności zawodowej, chociaż mimo to starał się wspierać społeczność lokalną. W okresie stanu wojennego udzielał pomocy prawnej osobom represjonowanym, co świadczy o jego wrażliwości i zaangażowaniu w sprawy obywatelskie. Obok tego, w latach 80. nawiązał współpracę z takimi tytułami jak „Myśl Polska” i „Niedziela”. W trakcie całego PRL-u był pod ciągłym nadzorem służb bezpieczeństwa, które klasyfikowały go jako „klerykała” i „faszystę”, dowodząc na tym dwuznaczności jego postawy w kontekście ówczesnych realiów politycznych.