Ludwik Zaunar

Rodzina Zaunara miała czeskie korzenie, a jej przedstawiciele osiedlili się w Polsce w XIX wieku. Ludwik studiował teologię w renomowanych uczelniach, w tym w Bazylei oraz Strasburgu, a także na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Po otrzymaniu święceń w 1922 roku, został pierwszym pastorem ewangelicko-reformowanym w Łodzi, gdzie pozostawał do 1936 roku. W tym okresie zainicjował budowę kościoła kalwińskiego, który stał się ważnym miejscem społeczności lokalnej.

Od 1936 roku aktywnie uczestniczył w życiu parafialnym w Warszawie, gdzie pełnił rolę drugiego proboszcza oraz radcy duchownego konsystorza od 1939 roku. Jego zaangażowanie w życie kościoła nie ograniczało się tylko do stolicy; w latach 30. XX wieku odprawiał nabożeństwa w parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Poznaniu, dojeżdżając z Łodzi. Również w latach 1922-1930 sprawował posługę w Michajłówce na Wołyniu.

Po powstaniu warszawskim, Ludwik Zaunar został aresztowany, a następnie deportowany do obozów KL Neuengamme oraz KL Dachau, gdzie ostatecznie zmarł. W jego życiu osobistym, był mężem Ireny z Sanderów, z którą doczekał się dwojga dzieci, z których córka Maria Elżbieta poległa w powstaniu warszawskim. Pamięć o nim jest trwała, a za jego zasługi religijne i społeczne upamiętniono go symbolicznie na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera R-2-1).