Eugeniusz Weese

Był synem Karola oraz Ameli z domu Dreger, wyznawcą ewangelicko-augsburskiego kościoła. Weese angażował się w działalność wojskową, służąc w Legionach Polskich w latach 1914-1915, a następnie w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) oraz w Wojsku Polskim, gdzie był aktywny od 1918 do 1919 roku. Ukończył Szkołę Podchorążych POW w Częstochowie oraz Szkołę Podoficerską w 11 pułku ułanów.

Po zakończeniu służby wojskowej, Weese kontynuował swoją karierę w polskiej służbie zagranicznej, obejmując różne stanowiska. Pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w okresie od 1922 do 1933 roku, a w tym samym czasie studiował prawo, zdobywając tytuł magistra prawa w latach 1931-1933.

Jego kariera w służbie dyplomatycznej obejmowała takie miejsca jak konsulat generalny w Charkowie (1933-1934), a następnie kierownictwo konsulatu w Leningradzie, gdzie jednocześnie pełnił funkcję prowadzącego placówkę wywiadowczą Wydziału II (1934-1939). Po tej działalności pełnił również rolę radcy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Francji oraz w Wielkiej Brytanii do 1947 roku.

Jednym z kluczowych momentów w jego pracy w Leningradzie było koordynowanie wysłania szczątków Stanisława Augusta Poniatowskiego do Polski w 1938 roku, co świadczy o jego znaczącej roli w działaniach dyplomatycznych tamtego okresu.